هزارو یک شب

گاهی اوقات اصلا دلم نمی خواهد فکر کنم ، اصلا دلم نمی خواهد حرف بزنم

فقط دلم می خواهد بنشینم زل بزنم به یک جای دوست داشتنی یا به یک آدم دوست داشتنی

فقط بنشینم روبه رویش زل بزنم و هی نگاهش کنم

نگاهش کنم و هیچ نگویم و لذت ببرم از این همه نگاه که سیری سرشان نمی شود

بعد پنجره را باز کنم به سوی زندگی و بوی خوش زندگی بوزد میان موهایم

چشمهایم را ببندم و خنکی آن را بر روی صورتم احساس کنم

 پنجره را ببندم بر روی هر چه نیستی  و بمانم میان حس و حال خودم

و برای دل خودم عاشقی کنم و در دلم قند آب شود

بعضی وقتها ،بعضی چیزها ،بعضی احساسها ،از جنس نگفتنن

می خواهی بگویی اما انگار گفتنی نیست

باید فقط نگاه کنی،ساکت باشی و شاید بشود با لبخندی نیم نگاهی ...

نمی دانم ،فقط می دانم یک دنیا حرف دارم برای گفتن که نه گفتنی است نه شنیدنی

برای گفتن و شنیدنش یک مجنون می خواهد و یک لیلی ،

آن گاه قصه هزارو یک شب دیگری را می شود نوشت