زاینده رود

باید نفس بکشم؟

باید بنشینم پشت پنجره منتظر آمدنت بمانم؟

آنقدر بنشینم تا باورم شود که نیستی ،که نخواهی آمد

دیروز رفتم کنار زاینده رود، خشک خشک بود،بدون قطره ای آب

نشستم کنارش، زل زدم به انتهای بیابانی که نامش را زاینده رود گذاشته اند

نشستم کنار بیابان بی انتهایی که روزی بوی عشق می داد

می دانی اصلا قلبم درد نگرفت ،انگار بی حس شده ام، کرخت و سرد

تو نیستی و چیزی در من هر روز می میرد و من هیچ دردی را احساس نمی کنم

انگار یادم رفته است نفس بکشم

در خیالم صدایت می زنم

چشمهایم را باز می کنم و ناباورانه به بستر رود نگاه می کنم

و به جای خالی تو...