بوسه با طعم پاییز

بهار که بیاید

شکوفه های بوسه

یکی یکی زاده می شوند

من اما

طعم بوسه های پاییزی را بیشتر دوست دارم

تو چون بارانی

 

تو چون بارانی

جهانی

خیس از آمدنت

بغض شکسته

 گاهی حرف بغض می شود

و می نشیند بر گلو

صدایت را دوست دارم

چه آسان بغضم را می شکند

باور

می نویسم "دوستت دارم"

و تو باور نمی کنی

جهان به طرز وحشتناکی

بی رحم است

سرزمین واژه ها

لبخندی بزن

تیر نگاهت را رها کن

من از میان شعرهایت زاده شده ام

سرزمین واژه هایت زیر پای من است

پ.ن:

تمام واژه ها را به پایت می ریزم

اگر بیایی

نانوشته

اینجا میان سکوت نشسته ام

تمرین ننوشتن می کنم

تو اما

 در کجای نانوشته های من جا داری

سهم من از زندگی

سهم من از زندگی

جز دوست داشتنت نبود

دوباره می خوانمت

و بار دیگر

متولد می شوم

روزهای پاییزی بی باران

کوچه های بن بست بی عشق

روزهای پاییزی بی باران

آسمان ابری بدون ماه

سکوت نیمه های شب

همه تو را کم دارند

چرا لبخند نمی زنی؟