صبوری می کند دلم

چه صبوری می کند دلم

وقتی فاصله بیداد می کند

و انتظار سایه می اندازد

بر امید آمدنت

خیال من

بادبادکهای خیالم

در جستجوی تو

در آسمان شعر پر می کشند

باد سختی می وزد

تا آمدنت

واژه ها را ردیف می کنم

تا آمدنت

شاعری متولد می شود

کمی مرا ببین

بی خیال شعر 

بی خیال لرزش دست و دل

نگاهت برایم کافی است

فقط کمی مرا ببین

همین دورهای نزدیک

انسانم ارزوست

شعر من باش

بگذار واژه به واژه بخوانمت

انسان بودن

خیلی سخت نیست

نبودنم

این روزها

    نیستم

         نیستم

                نیستم

تو اما

    در کجای خاطر من ایستاده ای؟

دوستم دارد، دوستم ندارد

 دوست داشتن تو

نیازی به گفتن ندارد

همین که نگاهم کنی

من عاشقت می شوم

عشق یعنی تو وقتی لبخند می زنی

تو را باید زندگی کرد

عشق بی تو

چیزی کم دارد

پ.ن:

عشق بی تو

خیلی چیزها کم دارد

آینه

آینه

چه موجود غریبی است

مدام تو را به یادم می آورد